Op LinkedIn is het momenteel een hype: je maakt mensen lekker voor iets wat je hebt gemaakt: de bekende gratis weggever, maar dan in een modern jasje. Deze gaat namelijk een stap verder. Je moet een comment achterlaten onder een post met een specifiek woord, en dan poef, belandt er een waardevol stukje informatie in je inbox. Gratis en voor niets! _Oh ja, stuur me wel even een connectieverzoek, anders kan ik je geen DM sturen._ Het opvallende is: dit hele proces is nog niet geautomatiseerd, althans, ik heb dat op LinkedIn nog niet gezien. Op Instagram daarentegen wel. Met een tool ManyChat kun je het volledig automatiseren: je kiest een triggerwoord, en zodra iemand dat woord in de comments gebruikt, wordt er automatisch een vooraf ingestelde boodschap gestuurd. Je kunt zelfs instellen dat het antwoord willekeurig varieert. Er komt tussendoor geen mens meer aan te pas, het is een soort transactie geworden. En in ruil voor die info betaal je. Niet met geld, maar met aandacht en jouw gegevens. En niet 1 keer zoals met de welbekende weggever, maar 3keer!! 1. Je comment zorgt voor meer engagement, waardoor het bericht ook weer aan jouw connecties wordt getoond. 2. Door het connectieverzoek groeit ook het bereik van de afzender. 3. Wat ik dan misschien nog wel de grootste anticlimax vind? Je krijgt vaak geen link naar wat je wilde in je mailbox, maar een link waar je je email moet achterlaten om de info te ontvangen. Dit is dus de 3e keer dat je betaald. En toch doen we het, we reageren. Niet omdat we geraakt zijn of erover in gesprek willen gaan, maar omdat we iets willen krijgen. In ruil voor een woord in een comment onder een bericht krijgen we iets terug: een link, e-book of pdf met tips. Een transactie. Je laat geen reactie achter om contact te hebben, maar om iets te ontvangen. Het voelt efficiënt. Geen gedoe. Gewoon even een woord typen en dan komt het vanzelf naar je toe. Je triggert als het ware een proces in een geautomatiseerd systeem. Alsof je een muntje stopt in zo’n automaat waar je een snickers uit trekt. En de maker van de post? Die is ook niet uit op contact. De maker post met het algoritme in z’n achterhoofd. Niet voor jou, maar voor bereik. Voor zichtbaarheid. Elke comment is geen teken van verbinding maar een hefboom. Elk datapunt vergroot het momentum. Je wordt onderdeel van het vliegwiel, niet als mens, maar als meeteenheid. Dus eigenlijk praten we niet met elkaar, we voeren enkel rituelen uit in een systeem. De één om het algoritme te voeden, de ander om het te gebruiken. De maker wil jouw zichtbaarheid, jij wil de beloning. We denken dat we communiceren, maar we bedienen systemen. We spelen allebei ons rolletje in een geoptimaliseerd scenario. Een koude transactie. We praten eigenlijk gewoon tegen een machine, of erger nog: we worden de machine. Ik kon het laatst ook niet laten om een comment achter te laten, ik ben tenslotte ook maar een mens. Ik kreeg de link in mijn DM en stuurde netjes een “thanks!”. De reactie die ik kreeg: “Thanks for saying thank you. Few people do and I appreciate it.” De meeste mensen nemen dus niet eens de moeite om even dankjewel te zeggen. Kun je het ze kwalijk nemen? Misschien niet. Ze moeten tenslotte 3 keer betalen voor een stukje informatie, en zoals we net hebben geconstateerd reageren ze op een machine, niet op een persoon. En zo maken we social media kapot. In een poging het algoritme te hacken. Ik reageerde nog even op dat “thanks for your thanks”: “Interesting! I think that’s because this process of “drop something in the comments and you get the link” doesn’t feel very human. We do it to please the algorithm. So maybe because of that people won’t respond human to it as well? Hmmm, niet aan gedacht! Maar het is nou eenmaal onderdeel van de content strategie. Maargoed, wat doe je eraan? Ik kies er meestal (dat is niet waar, ik moet zeggen soms, minder vaak dan ik zou willen) voor om vuur te bestrijden met liefde. Dat zou in het echt natuurlijk niet zo heel veel uithalen, maar ik hoop toch op deze manier mensen bewust te maken waar ze mee bezig zijn en of dat eigenlijk wel is wat ze willen. Marketingtechnisch zal het vast slim zijn, anders zou het niet zo vaak gebruikt worden. Maar ik probeer het op mijn manier. Soms stuur ik direct een DM: “Ik wil eigenlijk liever niet openbaar reageren, maar wel graag je info lezen, kan dat ook zo?” Dat opent vaak een echt gesprek, in plaats van die zielloze interacties onder een post. Door mijn blijk van dankbaarheid kreeg ik in elk geval een moment van respect terug. En dat gaf ruimte voor iets leuks: een vraag stellen, met een beetje bewustwording erin. Bescheiden, onderzoekend, samen lerend. Zo probeer ik trouw te blijven aan mijn eigen waarden in mijn omgang met technologie. Ennuuhh, mocht je nou iemand tegen komen die dit ook doet, kun je altijd dit artikel sturen, misschien hebben ze er nog nooit op die manier tegenaan gekeken. En zo wordt mijn werk ook verspreid ;-)