Ik kijk om me heen, geen enkele laptop of iPad, zelfs de meeste telefoons zijn opgeborgen. Ik deed dit weekend mee aan een schrijfworkshop en had meerdere manieren bedacht om aantekeningen te maken. Mijn laptop zat in mijn tas en ik had mijn toetsenbord mee voor mijn telefoon, voor het geval ik internet nodig heb. Maar nadat ik de ruimte had geobserveerd besloot ik alles in mijn tas te laten en in plaats daarvan mijn notitieboek tevoorschijn te halen. Is dit dan wat je noemt technologieschaamte? Mijn gevoel werd bevestigd doordat één van de deelnemers beschamend zei: "Ik schrijf op een laptop, maar dat is niet echt schrijven." Het grappige is dat in andere settings mensen zich soms verontschuldigen nog "ouderwets" aantekeningen te maken in hun notitieboek. Waarom is het wel of niet gebruiken van technologie iets waarover we ons willen verontschuldigen? We krijgen een half uur de tijd om te schrijven. Alles wat ik in mijn hoofd heb moet er uit! Ik pak toch mijn laptop, met de hand schrijven gaat te langzaam! Shit, waarom start dat ding zo traag op! Toch maar even de boel opnieuw opstarten. De paradox van technologie is wederom zeer duidelijk. Ik doe mijn ogen dicht en neem een diepe ademhaling. In één teug schrijf ik alles op wat in me opkomt, door mijn handbewegingen en het geluid van pen op papier komt er een soort rust over me heen, alsof ik op papier mee mezelf ben. De laptop is inmiddels opgestart en ik arrangeer mijn stukjes gedachten. Trots kijk ik naar mijn resultaat (en jij nu ook). Laten we elkaar alsjeblieft in de waarde laten rondom technologie gebruik en ook wat milder naar onszelf kijken. Het is de combinatie waar de kracht zit, en die is voor iedereen anders.